Xoan Curiel

A casa do terror non ten nin ascensor
Ti subirás a pé, atoparaste cos
Mais terroríficos, ultramaléficos
Bichos histéricos e monstros aerofáxicos

A casa do terror non ten televisión
Pois haiche diversión e non se aburren, non
Facendo malabares nunha persecución
Os esqueletes cos seus ósos tocan percusión

Mascotas infernais e plantas fantasmais
Con bocas de caimán comezan a cantar
Que queren perseguirte, facerche cóxegas
Que o pesadelo atrapa a quen queira escapar
Da casa do terror, da casa do terror

A casa do terror sóten porta para entrar
O entrar ti berrarás, alí atoparás
Os ratatiburóns e os mouchocodrilos
Os perri-frankenstains e os gativampiros

Equinos-tiburóns, felinos con cara de furón
Bailando reaggetón, que inferno de cancións!
Pirañas belcebú, chegadas de perú
E as moscas máis sarcásticas cun corno no cu

Mascotas infernais e plantas fantasmais
Con bocas de caimán comezan a cantar
Que queren perseguirte, facerche cóxegas
Que o pesadelo atrapa a quen queira escapar
Da casa do terror, da casa do terror

Da casa do terror queremos escapar
Ti foxe cara alí, eu corro caraalá
Fomos caer aquí a banda do verán
Con nenas-pesadelo que cantan nanas punk

A auga está xeada, a cama chea de pó
E que hai para cear na casa do terror?
Bruxas que fan a cea e un sapo falador
Con baba de culebra acenden o asador

Mascotas infernais e plantas fantasmais
Con bocas de caimán comezan a cantar
Que queren perseguirte, facerche cóxegas
Que o pesadelo atrapa a quen queira escapar
Da casa do terror, da casa do terror

Na casa do terror non hai porta pra saír
Na casa do terror aventuras que vivir
Na casa do terror non hai porta pra saír
Na casa do terror vén con nós se queres vir

Hai máis razóns para partir
que para quedar
cando o outono vén.

As bagullas sumirán
como baixa o mar
cando saia o tren.

Desarrímaste de min
e eu chantado neste andén.

As formiguiñas do teu rir
seguen a bulir
baixo a miña pel.

Aínda hanme posuír
hanme desexar
como se eu fose mel.

Esvaece toda a dor
como o aire do teu fol.

É tempo de navegar
e de desatar
os nós do corazón.

Tempo de nos despedir
e reformular
cada ecuación.

As formiguiñas do teu rir
seguen a bulir
baixo a miña pel.

Aínda hanme posuír
hanme desexar
como se eu fose mel.

É a fumaza da canción
que nos queda do que foi.

É tempo de navegar
e de desatar
os nós do corazón.

Tempo de nos despedir
e reformular
cada ecuación.

É tempo de navegar
e de desatar
os nós do corazón.

Tempo de nos despedir
e reformular
cada ecuación.