Guadi Galego
6 MúsicasGuadi Galego (Cedeira, GZ, 1974) é unha das artistas máis relevantes da escena galega actual. Entra a formar parte de Berrogüetto como vocalista, pianista e gaiteira. Naquel momento, Guadi xa comezaba a experimentar con diversas sonoridades en formacións como o seu proxecto máis íntimo e persoal, Espido (con Guillerme Fernández) ou Nordestin@s (con Abe Rábade e Ugia Pedreira).
Limpo as miñas lágrimas
se penso que esta noite chegarás,
xuro que se tratas de achegarte
de ti me apartarei.Imaxino chacras nos bares
onde danzan os xamáns,
enerxía limpa sen impostos
que non teña que pagar.Pode que acepte a túa presenza
por non saber onde escapar,
pode que invente un teorema
para saberte descifrar.Movo as agullas do reloxo
que merquei en Portugal,
conto os segundos para botarte
desta casa un día máis.Pode que insista en entenderte
sen violencia e aceptar
que ti te invitaches,
que eu non te chamei
á miña casa un día máis.Pode que acepte a túa presenza
por non saber onde escapar,
pode que invente un teorema
para saberte descifrar…Pode que acepte a túa presenza
por non saber onde escapar,
pode que invente un teorema
para saberte descifrar…Aquí pode ir a letra da canción
…
…Alí onde calman os ventos
Onde a noite fai o seu leito
Un leito prácido e lento
Como o día perdendo o tempoTempo que pasa e non para
Sen pedir o consentimento
Tempo que toma partido
Polos amores cada vez máis friosMentres tanto ti e máis eu
Mudamos fronteiras por pontes
Trazamos un novo mapa
Abrindo cancelas con floresMentres tanto ti e máis eu
Buscamos olladas de alento
Roubamos palabras ao vento
Tecemos con elas o amorEspertaban as encrovas
Mentres as lobas soñaban
Cun roteiro de esperanza
Para toda a súa mandaUnha parola coa xente
Nas paradas de cada bairro
Nun andén ou nunha beira
Na sombra de cada carballoMentres tanto ti e máis eu
Mudamos fronteiras por pontes
Trazamos un novo mapa
Abrindo cancelas con floresMentres tanto ti e máis eu
Buscamos olladas de alento
Roubamos palabras ao vento
Tecemos con elas o amorNon alimentas meus medos
Eu xa non creo nos demos
Son paxaro ventureiro
Polos camiños do ceoNon alimentas meus medos
Eu xa non creo nos demos
Son paxaro ventureiroPolos camiños do ceo
Mentres tanto ti e mais eu
Mudamos fronteiras por pontes
Trazamos un novo mapa
Abrindo cancelas con floresOs egos da revolución visten roupa cinguida,
escalas en modo maior copan todos os shows.
Describen un mundo invisible partido por catro,
prometen que os demos e os anxos son da mesma cor.Aquí o reduto é diverso, non hai etiquetas;
se cadra, diría Pedreira, o da xubilación.
Poder deitarse e deixar que a vida te agache,
e nós en silencio escoitando este noso son.Imos tan xuntiñas pola beira da canción,
e prenden candeas, rompen as ondas.
Imos devagar paseando en plural,
calma e serena que medra a area e o mar.O norte equipara a beleza coa melancolía.
O norte é poema en si mesmo, é perfume e canción.Que poidas cantar ou lembrar esta suave habaneira,
na praia de Rinlo, en Cuba, ou mesmo en Cedeira.
Deixarse levar pola luz que desmonta as ideas,
tratar polo miúdo as cadeas,
pensar que ser libre e ser máis.Vivir asubiando amodiño a nosa habaneira,
deixarse levar pola luz que desmonta as ideas,
que poidas cantar ou lembrar esta suave habaneira,
na praia de Rinlo, en Cuba, ou mesmo en Cedeira.Vivir asubiando amodiño a nosa habaneira,
deixarse levar pola luz que desmonta as ideas…Hoxe quixen ver
que cos dedos o meu mundo podía mover.
Non quixera ser
pretensioso nin todopoderoso, só quería ter
un momento de lucidez contida,
atopar unha saída ás neuronas derretidas.Só buscaba o pracer de parir un canto,
un lamento, un berro, un pranto, unha pena,
un quebranto.Penso en creación, busco nos vagóns baleiros
en cada estación.Ter o que outro ten
nunca souben ver o que os outros ven.
Súo sangue ao tentar escribir con letras
o barullo que hai na cabeza,
mente en branco, saída e meta.Pecho os ollos, retorzo o pensamento,
pero queda só nun intento.
Nunca souben mirar para dentro.Só buscaba o pracer de parir un canto,
un lamento, un berro, un pranto, unha pena,
un quebranto.Só buscaba o pracer de parir un canto,
un lamento, un berro, un pranto, unha pena,
un quebranto.…