Ataque Escampe

Eu escoito rock de estadio
cando non me ve ninguén:
necesito o son de ambiente baixo a pel.
O Spinoza de Carballo
chamábanme cando empecei
Filosofía por amor, pero xa onde foi.
Hoxe honro aquel surfeiro:
contra o outono foi bater.
Pero o que pode un corpo
nunca o saberá ninguén!
Un sobriño deixou comigo,
na conserveira preguntan por el.
Axusto as lentes e respondo que todo ben.
Un día verán a luz os meus escritos:
cando eu non estea, bailade, malditos.
O que pode un corpo
nunca o saberá ninguén!
Eu escoito rock de estadio;
non é malo se fai ben.
Vou da lata ao mar, no mar salto outra vez.
A substancia desta vida
é tan extensa que xamais se ve,
pero detrás de Clarence Clemons tócoa co pé.
E dedicaranme as letras do paisiño.
Cuspide na tumba. Coidade o sobriño
para que non se perda neste gueto portugués.
Un día verán a luz os meus escritos.
Borremos a morte, cantade comigo:
o que os corpos poden nunca o saberei nin eu!

Onte fun andar pola beira do Sil e pensei que a vida é como un río.
Había tempo que non ía por alí e continúa todo igual de aburrido:
pais contra pais á saída dos colexios, nenos que van pelexar cos seus amigos.

Xa non teño Facebook para poñerme a espiar (o persoal é moi presumido)
nin espazo para arquivos ilegais, documentais de Estados Unidos:
Napoleón na pirámide de Keops, as dimensións do espazo infinito.
E cando trato de ser eu mesmo, mexa un can negro no meu portal.

Por min non conspirará o universo.
E asumo xa que a felicidade non chegará xamais.
Teño un cravo tan cravado no corazón que con razón me doe sempre o peito,
teño sempre unha constante preocupación por ir por diante do que vai sucedendo.
Sorte fatal a que vai sempre comigo. Cal é o mal que me vén de nacemento?

Pero por máis que o desexe forte, nunca son quen de sentirme ben.
No tarot sempre me sae a morte.
E cando vou contigo pasar un fin de semana ao balneario
de Mondariz-Balneario de retiro espiritual, tamén.