Ataque Escampe

Eu tamén fun unha estrela fugaz
Dixéronme que así é como hai que chorar
Coas lágrimas por dentro

Os tenis da feira
Os concertos de punk
A vez que dous fulanos me intentaron roubar
E só levaba tres euros

Aqueles anos de tanto sair
Untamo-lo foie-gras co DNI
Temos collido tantos autobuses

Soñéi que todos estabades aquí
Chegados a este punto xa se pode dicir
Aínda son un looser

Lamborghini, Lamborghini
Lamborghini, Lamborghini

Se fose o ano 93
Mandaríavos cartas de papel
Todo sería aínda máis verdade

Aquí me tedes case un Deus
O meu Lamborghini e máis eu
Son as consecuencias de ser fráxil

Eu tamén fun unha estrela fugaz
Chaméi ás profesoras de primaria mamá
Aínda teño medo da escuridade

Nina Simone no radio cassette
For all we know we may never meet again
Do corpo non vas a esperar milagres

Lamborghini, Lamborghini
Lamborghini, Lamborghini

Na vida nunca hai volta atrás
E cando morres, morto estás
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse máis que nunca

Lamborghini, Lamborghini

Os puntos toods no carné
Non corras máis, total pra que
Podemos ir montar
Podemos ir montar
Podemos ir montar nos cabaliños

Lamborghini, Lamborghini

Na vida nunca hai volta atrás
E cando morres, morto estás
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse máis que nunca

Lamborghini, Lamborghini (Non corras máis)

Os puntos todos no carné
Non corras máis, total pra que
Podemos ir montar
Podemos ir montar
Podemos ir montar nos cabaliños

Lamborghini, Lamborghini (Non corras máis)

Na vida nunca hai volta atrás
E cando morres, morto estás
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse máis que nunca

Lamborghini, Lamborghini

Na vida nunca hai volta atrás
E cando morres, morto estás
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse
Agora hai que quererse máis que nunca

Eu escoito rock de estadio
cando non me ve ninguén:
necesito o son de ambiente baixo a pel.
O Spinoza de Carballo
chamábanme cando empecei
Filosofía por amor, pero xa onde foi.
Hoxe honro aquel surfeiro:
contra o outono foi bater.
Pero o que pode un corpo
nunca o saberá ninguén!
Un sobriño deixou comigo,
na conserveira preguntan por el.
Axusto as lentes e respondo que todo ben.
Un día verán a luz os meus escritos:
cando eu non estea, bailade, malditos.
O que pode un corpo
nunca o saberá ninguén!
Eu escoito rock de estadio;
non é malo se fai ben.
Vou da lata ao mar, no mar salto outra vez.
A substancia desta vida
é tan extensa que xamais se ve,
pero detrás de Clarence Clemons tócoa co pé.
E dedicaranme as letras do paisiño.
Cuspide na tumba. Coidade o sobriño
para que non se perda neste gueto portugués.
Un día verán a luz os meus escritos.
Borremos a morte, cantade comigo:
o que os corpos poden nunca o saberei nin eu!

Onte fun andar pola beira do Sil e pensei que a vida é como un río.
Había tempo que non ía por alí e continúa todo igual de aburrido:
pais contra pais á saída dos colexios, nenos que van pelexar cos seus amigos.

Xa non teño Facebook para poñerme a espiar (o persoal é moi presumido)
nin espazo para arquivos ilegais, documentais de Estados Unidos:
Napoleón na pirámide de Keops, as dimensións do espazo infinito.
E cando trato de ser eu mesmo, mexa un can negro no meu portal.

Por min non conspirará o universo.
E asumo xa que a felicidade non chegará xamais.
Teño un cravo tan cravado no corazón que con razón me doe sempre o peito,
teño sempre unha constante preocupación por ir por diante do que vai sucedendo.
Sorte fatal a que vai sempre comigo. Cal é o mal que me vén de nacemento?

Pero por máis que o desexe forte, nunca son quen de sentirme ben.
No tarot sempre me sae a morte.
E cando vou contigo pasar un fin de semana ao balneario
de Mondariz-Balneario de retiro espiritual, tamén.