María do Cebreiro

Ninguén nos dará a man no derradeiro alento.
Quizais a morte sexa unha experiencia nobre.
Quizais sexa tan cega como o amor,
e o sentido da vida sería un significante baleiro, igual que o orgasmo.

Poderán agarrarnos da man ou bicarnos na fronte,
pero no derradeiro instante (se é realmente o instante derradeiro) estaremos nós sós.

E nada é suficiente contra a morte.
Morren os asasinos e os caníbales,
os que souberon ler as vísceras das aves,
os que ataron no mastro
a pálida Ifixenia porque séculos antes,
na súa condición de notables
da república, autorizaran tamén sacrificios humanos.

A vida non ten sentido.
A vida é o sentido.
E o corazón, tan fráxil, unha ave de paso:
sobrarían os dedos dunha man para poder contalo.

Un can de caza tan ben adestrado
que até que estoupa non deixa de bater. Ás veces o corazón nace cun sopro: o vento infíltrase nel e non o solta, e noutras ocasións rube pola montaña que fai irregular a paisaxe da vida,
e móvese por ela como un tren descarriado polos Andes.

E tendo estas imaxes na memoria dicimos, pobremente, que alguén rompeu o noso corazón.
Como se fose un óso e non un músculo.
Pero as cuncas non son de cristal nin de louza.

O aire é o verdadeiro escultor da sede.
E o corazón, a máquina de guerra que escolle a quen lle dar a súa metralla.
A quen entrega as armas o corazón
respóndelle: “Non perderás a vida porque non a tes”.

O amor é unha operación a corazón aberto. Quen pode asegurar,
cando nos abran, se ficaremos salvos ou se iremos morrer?

O deserto.